Ketegaran merujuk kepada tahap kepatuhan atau kekerasan sesuatu bahan, sama ada bahan tersebut patuh (lembut) atau tegar (keras). Dalam konteks biologi, istilah ketegaran tisu merujuk kepada sifat mekanikal substrat biologi yang mempengaruhi tingkah laku dan fungsi sel dalam persekitarannya.
Tisu manusia terdiri daripada pelbagai molekul yang berbeza yang semuanya menyumbang kepada ciri-ciri mekanikal tertentu yang membentuk struktur dan fungsi tisu tersebut. Oleh sebab itu, setiap jenis tisu dalam tubuh manusia mempunyai tahap ketegaran tersendiri yang dioptimumkan untuk memenuhi fungsi fisiologi tertentu.
Sebagai contoh, tulang manusia, yang terdiri daripada matriks mineral dan protein seperti kolagen, mempunyai ketegaran yang sangat tinggi berbanding tisu lembut seperti kulit atau otot. Ketegaran ini penting kerana tulang berperanan sebagai kerangka utama yang menyokong tubuh, memberikan perlindungan kepada organ-organ dalaman, serta membolehkan pergerakan melalui sambungan dengan otot.
Selain itu, ketegaran tisu juga memainkan peranan penting dalam pelbagai proses biologi yang kompleks. Ketegaran tisu berperanan penting dalam menentukan beberapa aspek perkembangan tisu, seperti mengorientasikan pembahagian sel, mengekalkan sempadan tisu, mengarahkan penghijrahan sel, dan memacu pembezaan sel. Perubahan dalam ketegaran tisu turut dikaitkan dengan pelbagai penyakit. Sebagai contoh, ketegaran tisu yang meningkat secara abnormal boleh menyumbang kepada perkembangan penyakit fibrosis, di mana tisu akan menjadi lebih keras dan kaku disebabkan oleh pembentukan tisu parut yang berlebihan.
Begitu juga, dalam konteks kanser, perubahan dalam ketegaran tisu boleh mempengaruhi bagaimana tumor berkembang dan merebak, dengan tisu yang lebih tegar sering dikaitkan dengan kemajuan penyakit yang lebih agresif.
Lazimnya, perkembangan kanser sering dikaitkan dengan peningkatan ketegaran tisu yang ketara. Peningkatan ketegaran tisu ini bukan sahaja satu fenomena fizikal, tetapi ia juga memainkan peranan penting dalam mencetuskan pelbagai pengaktifan isyarat biokimia melalui proses mekano-transduksi pada peringkat molekul, yang seterusnya mempengaruhi fungsi biologi sel yang dapat menggalakkan pertumbuhan kanser.
Mekanotransduksi dapat ditakrifkan kepada bagaimana sel-sel mampu mengesan perubahan mekanikal dalam persekitarannya, seperti tekanan atau ketegaran, dan menukarkannya kepada bentuk isyarat biokimia yang mempengaruhi fungsi biologi sel. Terdapat beberapa faktor yang telah dikenalpasti dapat menyumbang kepada peningkatan ketegaran tisu seperti peningkatan sel stroma, sel vaskular dan komponen matriks ekstrasellular (ECM). ECM telah dikenalpasti sebagai penyumbang utama kepada ketegaran tisu dalam kanser. Hal ini disebabkan oleh kehadiran komponen ECM yang banyak dalam tisu kanser.
Pemendapan komponen ECM yang banyak meningkatkan kekakuan dan kepadatan tisu yang dapat menghasilkan daya tolak mekanikal yang meningkatkan ketegaran tisu secara keseluruhan. Memandangkan ECM memainkan peranan penting dalam mengekalkan homeostasis tisu normal, perubahan dalam struktur dan ketegaran ECM dapat menyumbang kepada pelbagai penyakit, termasuk kanser.
Kesimpulannya, pemahaman tentang faktor-faktor yang menyumbang kepada ketegaran tisu mampu membantu penyelidik untuk memahami proses pembentukan kanser. Pengetahuan ini penting untul membangunkan kaedah pengesanan dan rawatan yang berkesan dalam memerangi kanser seperti intervensi terapeutik. Kaedah tersebut menyasarkan ketegaran tisu yang boleh membawa kepada rawatan yang lebih spesifik, seterusnya memberikan impak besar dalam bidang kesihatan dan perubatan.
